Plan ochrony rezerwatu Turzyniec
Większość siedlisk w rezerwacie Turzyniec to siedliska hydrogeniczne (łęgi, olsy, turzycowiska, bory bagienne i torfowiska), zależne od obecności wód powierzchniowych. Zajmują one całą północną, centralną oraz południowo-wschodnią część obszaru chronionego. Ich zachowanie we właściwym stanie wymaga podjęcia działań polegających na spowolnieniu odpływu wody rowami melioracyjnymi z terenu rezerwatu. Zgodnie z zapisami planu ochrony kłody, gałęzie, darń, materiał ziemny powinny zostać wykorzystane do zatamowania rowów. W ten sposób powstrzymana zostanie degradacja siedlisk stanowiących cel ochrony. Drugim ważnym działaniem jest usuwanie obcego gatunku inwazyjnego, jakim jest nawłoć późna. Jej obecność w rezerwacie stanowi zagrożenie dla rodzimych gatunków roślin, a tym samym dla zachowania równowagi ekologicznej w ekosystemie.
Rezerwat przyrody Turzyniec, położony na terenie powiatu węgrowskiego w gminie Stoczek, jest jednym z najmłodszych rezerwatów w województwie mazowieckim. Powstał w 2015 roku na mocy zarządzenia Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska w Warszawie. Ochronie podlega tu kompleks lasów bagiennych i wilgotnych oraz śródleśnych turzycowisk. Lasy zajmują ponad 95% powierzchni i wykazują duże zróżnicowanie - najwyżej położone są bory mieszane, niżej rosną bory wilgotne i bagienne, grądy, a w miejscach najbardziej uwodnionych - różne rodzaje łęgów i olsy. Enklawy śródleśne zajmują ekosystemy łąkowo-szuwarowe z dominacją szuwarów wielkoturzycowych. Na niewielkim fragmencie można obserwować ekosystemy torfowiskowe.
Rezerwat znajduje się w obrębie Wysoczyzny Siedleckiej, która rozpościera się na południe od Podlaskiego Przełomu Bugu i obejmuje krajobraz moren czołowych zlodowacenia Warty. Dzięki takiemu położeniu rzeźba terenu jest bardzo urozmaicona.
Fot.: K. Barańska